نەسىپبەك ايتۇلى,
مەملەكەتتىك سىيلىقتىڭ لاۋرەاتى
ارقاتىرەك
باسىنان كونە تاريح تومەن قۇلداپ,
تاعدىرىن تۋعان ەلدىڭ كەلەم جىرلاپ.
وزەگىم تالىپ جەتكەن, تاۋەلسىزدىك,
ومىردە نە بار ەكەن سەنەن قىمبات؟!
قۇبىلىپ سوققان جەلدەي زامان نەشە,
قان كەشتى تولارساقتان بابام كەشە.
كۇن ەمەس بوداندىقتا كورگەن كۇنىم,
توبەمنەن التىن قۇيسىن ماعان دەسە.
ازاپتى بىرگە تارتىپ قالىڭ ەلمەن,
اھ ۇرىپ اتامەكەن تەبىرەنگەن.
كوك تۋدى كوككە بويلاپ جەلبىرەگەن,
قازاقتىڭ ارمانى جوق كورىپ ولگەن.
جارقىراپ اتقان تاڭىم – ازاتتىعىم,
تانىلدى شارتاراپقا قازاقتىعىم.
ءوز جەرىم, ءوز وتانىم, ءوز استانام,
قاراشى, بوستاندىقتىڭ عاجاپتىعىن.
بولماساڭ, ازاتتىعىم, ارقاتىرەك,
جۇرەكتىڭ شەرىن قاشان تارقاتىپ ەك؟
اداسىپ كوشتەن قالعان كۇشىكتەي بوپ,
بۇلكىلدەپ بوزدالادا جورتاتىن ەك.
وتكەندى ەكشەمەسە, تەكتەمەسە,
قايتار ما وزدىگىنەن كەتكەن ەسە؟
قارا ورمان – قالىڭ ەلىم جايقالار ما,
ورتەڭنىڭ ورنى قاۋلاپ كوكتەمەسە؟
قۇلپىرىپ ەلوردانىڭ قوس قاپتالى,
بيىككە بايتەرەگىم اسقاقتادى.
باسىنا باقىت قۇسى قونعان ەلدىڭ,
بىلىنبەس تابانىنا تاس باتقانى.
قىزىل ءتىل – قۇداي بەرگەن قولقاناتىم,
كەزىم عوي تۇپتەن تارتىپ تولعاناتىن.
بالكىم مەن بوستاندىقتى جىرلاۋ ءۇشىن,
بولارمىن مىنا ومىرگە كەلگەن اقىن.
سەرىك اقسۇڭقارۇلى,
مەملەكەتتىك سىيلىقتىڭ لاۋرەاتى
ۇزان
مەن – وتپىن, ءورتپىن عوي مەن لاپىلداعان,
لەبىمە جان شىدىماس جاقىنداعان.
بولعاندا ءوزىم – جەردە,
ءتاڭىرىم – كوكتە,
شەرىمدى سوعان ايتىپ, لاقىلداعام…
ۇستاعان سوڭ, مەنى ول بيىكتەتىپ,
پەندەگە – جات,
وزىڭە – سۇيىكتى ەتىپ.
جانىما جاقىنداساڭ كۇل بولارسىڭ,
جاسىنىم ءبىر جەرىنە ءتيىپ كەتىپ.
كوكىرەك – شەر دە, كەۋدەم – ىزا مەنىڭ,
تۇركى-وعىز زامانىندا ۇزان ەدىم.
ءتاڭىرىم القاپ,
جەبەپ ارۋاعىم,
نوقات بوپ كوز ۇشىندا ۇزاپ ەدىم.
الاشتىڭ ءجۇرىپ تاعدىر-تالانىندا,
ەندى كەپ تابانىندا قالامىن با؟!
دوسپانبەت,
اسان قايعى,
شالكيىز ەم,
كەرەي حان – ءاز جانىبەك زامانىندا.
ءبىر تاۋار ءبىر كىسىنىڭ جارتى قۇنى,
بۇگىندە بازار – دۋمان,
سارت – ۇكىلى.
كىمگە ايتام قۇل تۇقىمى تۇگىل, وندا
اۋزىما قاراعان دەپ حان تۇقىمى.
وڭەزگە بولماي ايتقان وكىمى – ەكى,
ولەڭنىڭ جۇرگەن كەزى-اي, وكىلەتى:
سۇيگەن-ءدى مەنى ءتاڭىرى,
سونى سەزىپ,
يمەندى تەكسىز سوۆەت وكىمەتى!
ارسى مەن گۇرىسىگە ءبىر شارق ۇرعاسىڭ,
ھاس تۇلپار قالاي قاجىپ, القىنباسىن.
بولعاندا الاش – ازات,
ايار – مازاق,
ابدىراپ قالدى-اۋ, قايران, التىن باسىم.
ميراس اسان
تۋ
نامىسىن تاپتاتپاعان تەكتى ەلىم ەڭ,
كەۋدەڭدى كورىنگەنگە ەتپە كىلەم!
تۋىڭدى تۋ-تالاقاي قىلعىزبا, الاش,
تۋعانىڭ راس بولسا كوك بورىدەن!
بۇل تۋدا بۇكىل مەنىڭ شەر-شەمەنىم,
بۇل كوك تۋ – بايتاق دالام, ەڭسەلى ەلىم!
بۇل كوك تۋ جاي عانا كوك ماتا ەمەس,
ول – مەنمىن, ول – التى الاش, ول – سەن ەدىڭ!
وتانعا دەگەن سەزىم نازىك نەتكەن,
وتانسىز ولجا الماپپىن وزىپ كوپتەن.
كوك تۋدا مەنىڭ بۇكىل تاريحىم بار,
بابالار كوك سەمسەرمەن جازىپ كەتكەن!
دۇشپاننىڭ سەزىلسە انىق جان قاستىعى,
قىلىشتى سۋىر قىننان الماس قىرى!
كوك تۋدا كوك تۇرىكتىڭ كيەسى بار,
قورلاعان ونى ادامنىڭ وڭباس ءتۇبى.
ولشەنەر ءور رۋحىمەن تەكتىلىگى,
قازاقتى قۇلاتپاس قۇل جوق ءتۇبىرى.
تۋرالىپ كەتسىن مەنىڭ سوم جۇرەگىم,
تۋىمنىڭ شايقالعانشا بەك تۇعىرى!
سەزىلىپ تۇرسىن دەسەڭ كوپكە ايبارىڭ,
قىلىشقا جانى ۇنەمى كەك قايراعىن!
تۋ الىپ اتىنا قون ار-نامىستىڭ,
تۋلاق بوپ كەتپەۋ ءۇشىن كوك بايراعىڭ!
ابىلاي ماۋدانوۆ
حان كەنەنىڭ مونولوگى
جاراتقان پاڭ قىپ ءتاڭىرىم مەنى,
حاندىقتى مانسۇقتاماعام.
قۇتقارسا دەدىم ءامىرىم ەلدى,
جان-جاقتان قانشىق تالاعان.
قورامساقتا وق, ءور سەنىم باردا,
قاقىراتىپ جاۋدىڭ سوكتىم كوبەسىن.
ۇرپاعىڭ كەيىن سەمسەرىڭ باردا,
سىلتەي ءبىر الماي كەتتىڭ دەمەسىن.
بۇيىرماس دەدىم ايارعا تاعىم,
يەسىز قالماي كوكبۋرىل.
ابىرويى ءۇشىن «شايان-باقانىڭ»,
نوقتاعا سىيماي كەتتىم-ءدۇر.
ارقادا قالىپ ويراندا الاشىم,
ءتاڭىرىم مۇنشا قينادى-اۋ.
سارىارقا تۇگىل, قايراندا باسىم,
استىنا جەردىڭ سىيمادى-اۋ.
تارك ەتە ءجۇرىپ تۇل عاسىردى دا,
تاڭىرگە تىزە مەن بۇكتىم.
قۇرمەتتەپتى جاۋىم قۋ باسىمدى دا,
قۇلى دەپ نامىس, ەرلىكتىڭ!
مىڭ لاعنەت ەستىپ جاتىر قۇلاعىم,
قۋ باستى قۇداي قورلاۋى, ءا!
تۋىرلىقتى ەلدىڭ اقىرعى حانىن,
«ەز» دەمەس ەشكىم سوندا دا.
ءبىر ءداۋىر ەلگە قورعان قىلعاسىن,
عۇمىرىم قالماس دەرەكسىز.
…ۇلىققا قاجەت بولعان ءدۇر باسىم,
ۇرپاققا نەگە كەرەكسىز؟
