تاڭەرتەڭ جۇمىسقا شىعىپ, ادەتتەگىدەي ايالداماعا كەلدىم. بالا-شاعاسى بار 15-20 ادامداي تۇرمىز. ءبارىنىڭ كوزى اۆتوبۋس كورىنەتىن جول جاقتا.
ورتامىزدا تۇرعان ۇلكەن اعاي تەمەكىسىن بۇرق ەتكىزدى. كۇرك-كۇرك ەتتى دە, ءتۇتىنىن بۋداقتاتىپ جىبەردى. جاقىن تۇرعان بالالار مەن ايەلدەر ىعىسىپ كەتتى. بەس مينۋتتاي وتكەندە اعاي جاقسىلاپ قاقىرىنىپ الدى دا, تەمەكىسىنىڭ تۇقىلىن سوندىرمەستەن تۇرعان جەرىندە تاستاي سالدى.
وسى ساتتە قاسىمدا تۇرعان جاپ-جاس جىگىت «اعاي شىلىمدى نەگە جەرگە تاستادىڭىز, جانىڭىزدا جاشىك تۇر عوي, سوندا نەگە تاستامايسىز؟» دەپ ايتىپ سالدى. سول-اق ەكەن شاماسى 60-تى القىمداپ قالعان الگى اعامىز «ءاي, سەنىڭ شارۋاڭ قانشا, جونىڭمەن تۇر. ءوزىم بىلەم نە ىستەسەم دە…» دەپ دۇرسە قويا بەردى. «وسى قازىرگىنىڭ جاستارى بار عوي, ۇلكەن دەمەي, كىشى دەمەي اقىل ايتقىسى كەلىپ تۇرادى, قاراشى, انانىڭ ماعان ءجون ايتقانىن…» دەپ الگى اعايىمىز اشۋىن باسا الماي تۇر.
اۆتوبۋس كەلىپ قالدى. جاس جىگىتپەن بىرگە ءمىنىپ كەتتىك. ءجون سۇرادىم. «ەسىمىم مارات بولادى».., «قايدا جۇمىس ىستەيتىنىم, وقيتىنىم ماڭىزدى ەمەس قوي اعا, انا اعايدى رەنجىتىپ الدىم-اۋ, بىراق ءۇپ-ۇلكەن بولىپ, بالالار تۇرعان جەردە شىلىم شەككەنىمەن قويماي, تەمەكى تۇقىلىن لاقتىرا سالعانىنا كۇيىنىپ كەتتىم…» دەيدى ورىمدەي جىگىت. «جوق, سەن كوڭىلىڭدى تۇسىرمە, ايتقانىڭ دۇرىس. ايالدامادا تۇرعان اركىم جان-جاعىنا تۇكىرىپ, تەمەكىسىن تاستاي بەرسە قانداي تازالىق بولادى…» دەپ جاس جىگىتتى جۇباتقانداي بولدىم.
ويدى وي قوزعادى. استانادا تۇرعان سوڭ قالانىڭ مارتەبەسىنە قاراي مادەنيەتتى بولۋعا تىرىسىپ كورۋىمىز كەرەك قوي. كەيدە قازىرگى جاستاردا تاربيە جوق دەپ جاتامىز, وسىمىز دۇرىس پا؟! نەگىزى جاستار ۇلكەندەردەن كورگەنىن ىستەۋگە بەيىم كەلەدى. وسىنى دا ەستە ۇستاۋ كەرەك شىعار.
