جىل سايىن 8-ءشى ناۋرىز – حالىقارالىق ايەلدەر كۇنى مەرەكەسىندە ەڭ الدىمەن اۋىلعا حابارلاسىپ, اسىل اناشىمدى قۇتتىقتايتىن ەدىم. بيىل اۋىلعا تەلەفون شالمايمىن. سەبەبى تۇتقانىڭ ارعى جاعىنان: «قۇلىنىم-اۋ! امان-ەسەنسىڭ بە؟» دەگەن الەمدەگى ەڭ مەيىربان جاننىڭ ەلجىرەگەن داۋىسى ەستىلمەيدى. تۇنەۋكۇنى قارا شاڭىراققا بارعانمىن. ۇيگە كىرگەندە انامنىڭ توردەگى ورنى ويسىراپ تۇرعانىن كورىپ, ەكى كوزىمنەن جاس پارلاپ قويا بەردى. ەرتەڭىنە اۋىلدىڭ سىرتىنداعى زيرات باسىنا بارعاندا دا قوس جانارىم سۋلانا بەردى. قاتار جاتقان جان اكەم مەن جان انامنىڭ, مارقۇم اعام مەن ءىنىمنىڭ رۋحىنا قۇران باعىشتادىم. «نازىكتىك اتاۋلىنىڭ جيىنتىعى – انانىڭ الاقانى, ول ءسابي ءۇشىن ەڭ جىلى ۇيا» دەپتى ءبىر دانىشپان. اسىل اناشىمنىڭ ايالى الاقانىن, جۇمساق مىنەزىن, قازاقى ءيىسىن قاتتى ساعىنىپ ءجۇرمىن!
اناعا دەگەن ساعىنىش – سارقىلمايتىن بۇلاق, سونبەيتىن شىراق. سول بۇلاقتىڭ كومبەسى, سول شىراقتىڭ دىڭگەگى – اسىل اناما دەگەن بالالىق ماحابباتىم. اناشىمدى تۇسىمدە دە ءجيى كورەمىن. قاتتى ساعىنعانىمنان شىعار… بىرىندە انام ماعان بەسىك جىرىن ايتىپ, الديلەپ وتىرادى. ەندى بىرىندە قولىمنان جەتەكتەپ, اۋىلداعى توي-تومالاققا ەرتىپ اپارا جاتقانىن كورەمىن. بالالىق شاعىم ەڭ باقىتتى كۇندەرىم ەدى. ءبىر وتباسىندا 9 بالا بولدىق. اكەم مەن انام بىزگە جاقسى تاربيە بەردى, ارقايسىمىزدىڭ باقىتىمىز ءۇشىن ءومىر ءسۇردى. انامنىڭ اق جۇرەگىنىڭ ءدۇرسىلىن بىردەن سەزەتىنمىن. ەشقايسىمىزدى الالاماي, اينالىپ-تولعاناتىن.
اناشىم اقكوڭىل ادام ەدى. سول قاسيەتىنەن ءوز وتباسىنىڭ, تۋعان-تۋىستىڭ, كورشى-قولاڭنىڭ, اۋىل-ايماقتىڭ قۇرمەتىنە بولەندى. ءبىزدىڭ ۇيگە قوناق كوپ كەلەتىن-ءدى. تابالدىرىقتان اتتاعان جاننىڭ ءبارىن تورگە شىعارىپ, جاقسىلاپ دەمدەپ, شاي قۇياتىن. اناشىم قازاقى سالت-ءداستۇردى جاقسى ۇستاندى, جەتىك ءبىلدى.
انامنىڭ ءاربىر پىسىرگەن تاماعىنىڭ ءدامى ءالى كۇنگە دەيىن ءتىلىمنىڭ ۇشىندا تۇرادى. ءبىزدىڭ ۇيدە ديىرمەن تاسى بولعان. توقشىلىق زاماننىڭ وزىندە انام سول ديىرمەنگە بيداي تارتىپ, جەنت جاسايتىن. سارى ماي قوسىلعان ءدامى ءتىل ۇيىرەتىن ونداي جەنتتى ءالى ەشقايدان جەپ كورمەدىم. بالا كۇنىمدەگى اۋىلدا انام دايىنداعان قۇرت, سارى ماي, ىرىمشىك, جەنت, قايماق, ايران, اشىعان جانە ت.ب. ۇلتتىق تاعامداردىڭ ءدامىن ەشقاشان ۇمىتپايمىن. ءالى كۇنگە دەيىن قاتتى تاڭ قالاتىنىم, انام بىرنەشە ماماندىقتى (اسپاز, ساۋىنشى, تىگىنشى, توقىماشى, ءۇي سىلاۋشى جانە ت.ب.) ءبىر ءوزى يگەرىپ, ءبىر ءوزى اتقارۋشى ەدى. نە دەگەن قاجىر-قايرات! قوناق شاقىرۋ مەن كۇتۋدىڭ بالا كۇنىمدەگى كەرەمەت ۇلگىسى بۇگىن جوق. اسىل انامنىڭ باقيلىق بولعانىنا ءبىر جىلدان استام ۋاقىت ءوتتى. سوندا دا اۋىلعا بارعاندا انام الدىمنان شىعىپ: «كەلدىڭ بە, قۇلىنىم-اۋ!» دەپ ماڭدايىمنان يىسكەيتىندەي كورىنەدى. كوزى تىرىسىندە الاقانىمدا ايالاپ, كوبىرەك كۇتىپ-باقپاعانىما وكىنەمىن! اناشىمنىڭ اق جۇرەگىن قاتتى ساعىندىم! جاتقان جەرىڭىز جارىق, توپىراعىڭىز تورقا بولسىن!
تولەن تىلەۋباي
