سوڭعى جىلدارى مەشىتكە باراتىن ادامدارعا قۇرمەتپەن قارايتىن بولعانمىن. بەيسەنبى, جۇما كۇندەرى اپتانىڭ جۇمىس كۇنىنە سايكەس كەلەتىن بولعاندىقتان, ىشتەي وكىنىپ قويامىن. سەنبى, جەكسەنبى كۇندەرى ۇيدەن شىعا المايسىڭ, بالالار كىشكەنتاي. تۇڭعىشىم ورتانشىمنان ءبىر-اق جاس ۇلكەن, ساباعىن قاداعالا دەسەڭ, كىشىسى تىڭداي قويمايدى. تورتەۋىنىڭ باسى قوسىلسا, مىندەتتى تۇردە ءبىر نارسەنى بۇلدىرەدى. سونىمەن, كىر-قوڭىن جۋىپ, قوناق كۇتىپ, ءبىر كۇنگى دەمالىستا وتىڭنىڭ باسىندا ءتورت كوزىمىز تۇگەل وتىرعاندى دۇرىس كورەسىڭ. راسى, كەرەك, اۋەلدە «جۇما كۇنىنەن باسقا كۇندەرى بارۋ ءجون ەمەس شىعار» دەپ ويلايتىنمىن. باسقالاردان اشىپ سۇراۋعا قىسىلامىن. ابايلاپ سۇراستىرسام, مەشىتتىڭ ەسىگى اپتانىڭ قاي كۇنى, تاۋلىكتىڭ قاي مەزگىلى بولسا دا, اشىق دەيدى! قۋانىپ كەتتىم. ءبىر كۇنى ءۇي شارۋاسىن جۇمىستان كەلگەن كۇنى تۇنىمەن اتقارىپ, ەرتەڭگى سەنبى كۇنى تاڭەرتەڭ مەشىتكە جينالدىم. سويتسەم, بۇل كۇنى دە ادام اياعى باسىلمايدى ەكەن. كوپپەن بىرگە كىرىپ, توركىنىمنىڭ, كۇيەۋىمنىڭ اۋلەتىندە دۇنيەدەن وتكەندەرىنە قۇران باعىشتاتىپ, ساداقامدى بەرىپ, شىعىپ كەلە جاتقانمىن. كوكتەم. كۇن جىلى. بيىك وكشەلى ءتۋفليىمدى كيىپ العانمىن. كوڭىلىم ورنىنا ءتۇسىپ, سىرتقا قۋانىپ شىقتىم. ءسال بولماي, كوڭىلىم سۋ سەپكەندەي بولدى. تەپ-تەگىس جەردە توبىعىم تايىپ, وماقاسا قۇلاماسىم بار ما! مەشىتتىڭ ءدال الدى. ءوتىپ جاتقان جۇرتتان ىڭعايسىزدانىپ, ورنىمنان تەز تۇرماققا ارەكەتتەندىم. اياعىمدى باسا المايمىن. ءبىر جامباستاپ وتىرعان كۇيى امالسىز, «تۇرۋعا كومەكتەسىڭىزدەرشى؟» دەپ جالت-جالت قارايمىن. قۇي سەنىڭىز, قۇي سەنبەڭىز, ەرسىلى-قارسىلى ءوتىپ جاتقانداردىڭ بىردە-ءبىرى «سىزگە نە بولدى؟» دەپ قايىرىلعان جوق. مەنىڭ شوشىنعانىم – سولاردىڭ بارلىعى دا, يمان ىزدەپ, مەشىتكە كەلە جاتقاندار مەن قايتىپ بارا جاتقاندار…
ساندۋعاش قاراحان
