قازاقستان دەگەندە كوز الدىمىزعا شالقار دالا, ءورىس تولى مال, ايدىن كولدەر, كوگىلدىر تاۋلار ەلەستەيدى.
رەسپۋبليكامىزدىڭ ءبىر وڭىرىندە ازىناي سوققان اڭىزاق سالقىن سامال ورمانعا تىرەلىپ, قۇم سۋسىعان جازىق دالا كوگىلدىر كولمەن شەكتەسىپ جاتادى. «مىڭ قۇبىلعان ءتۇرى بار, سان ءيىرىم سىرى بار» قازاق ەلى-اي, شىركىن!
ماحابباتىم! جانىمنىڭ قۋاتى – ءانىم!
ءار مەزگىلگى بەينەڭدى ۇناتامىن.
مەن تۇسىمدە ۇشسام دا قانات ءبىتىپ,
ساعان سەنىپ ۇشامىن, ۇلى وتانىم, – دەپ كۇلاش احمەتوۆا جىرلاعانداي, سونشا ىستىقسىڭ بىزگە.
ءبىز تۇلپارلار تۇياعى دۇبىرىنە ەلتىپ, تىزەلىنى بۇكتىرىپ, حانىنىڭ باسىن ەڭكەيتكەن, كوك ءتاڭىرىسى قولداپ, كەڭ دالادا كەربەز كيىكتەي كوركەم عۇمىر كەشكەن ۇلى تۇرىكتىڭ ۇرپاعىمىز. قارت قاراتاۋدىڭ قاسيەتىن, اسقاق الاتاۋدىڭ ايبىنىن بويىنا ءسىڭىرىپ, ءبورىلى بايراق كوتەرگەن بابالار ءداستۇرى –تامىرىندا اتا قانى مۇزداماعان, باق قونىپ, قىدىر دارىعان, بۇگىنگىلەر ءۇشىن باتىرلىق پەن باھادۇرلىكتىڭ, تەكتىلىك پەن تەرەڭدىكتىڭ ماڭگىلىك ءمانىن جويماس رۋحاني بەلگىسى. وسىناۋ بۇلجىماس بەرىك داستۇرلەر جالعاسى ۋاقىت ۇڭگىگەن, جىلدار جۇلمالاعان, سان عاسىرلار يىلسە دە سىنباعان كارى ەمەندەي قايسار حالىقتى مۇقالتپاي, مىڭجىلدىقتار توعىسىنا جەتكىزەدى.
قازاقستان – تاتۋلىعى جاراسقان شاڭىراق. وسى شاڭىراعىمىزدى قۇلاتپاۋ ءۇشىن ەگەۋلى نايزا قولعا الىپ قورعاعان دا – اتا-بابالارىمىز. بۇگىنگى جارقىن بولاشاققا دا سول باتىر بابالارىمىزدىڭ ارقاسىندا جەتىپ وتىرمىز. بۇل كۇنگە حالقىمىز نەبىر قيىن-قىستاۋ كەزەڭدەردى باسىنان كەشىرىپ, تاريح سىنىنان ءوتىپ, مىڭ ءولىپ, مىڭ ءتىرىلىپ جەتتى.
تاۋەلسىزدىكتىڭ تۋى باسىندا تاۋكە, ابىلاي, كەنەسارى حاندار, تولە, قازىبەك, ايتەكە بيلەر, قابانباي, بوگەنباي, ناۋرىزباي, قاراساي, باراق, رايىمبەك سىندى باتىرلار, بەرىدەگى احمەت, مىرجاقىپ, جۇسىپبەك, ساكەن سەكىلدى زيالىلارىمىز تۇر.
تاريح تەگەرشىگى مىڭ سان اينالىپ بارىپ, اقىرى تاۋەلسىزدىگىمىزبەن قاۋىشتىردى. وتارلىق جۇيەگە قارسى كەۋدەسىندە ۇلتتىق نامىس وتى لاۋلاعان جاستار 1986 جىلى جەلتوقسان ايىندا, سىرەسكەن كوك مۇزدىڭ ۇستىندە ەرلىككە, جاسىقتىقتارىن ۇلاعاتتىلىققا باستاپ, تاۋەلسىزدىكتى تۋ ەتىپ الىپ شىقتى. شىندىق ءۇشىن شىرىلداعان قايرات, ەربول, ءلاززات سياقتى اعا-اپكەلەرىمىزدىڭ ەسىمى تاريحقا التىن ارىپپەن جازىلىپ قالدى…
تاۋەلسىزدىك – ەلدىڭ ەڭ بيىك تۇعىرى. شۇكىر, قازاقستان مەملەكەت رەتىندە دۇنيەجۇزىلىك قاۋىمداستىقتان ءوز ورنىن الدى. قازاق ەلىنىڭ ەلدىك بەلگىلەرىن اڭعارتاتىن ۇلتتىق رامىزدەرى مەن نىشاندارى قالىپتاستى. ازات وتانىمىزدىڭ ار-نامىسى بولاتىن, قاراپايىم ازاماتتىڭ قۇقىعىن قورعايتىن, وركەنيەتتى ەلگە ءتان اتا زاڭىمىز قابىلداندى. انا ءتىلىمىز مەملەكەتتىك مارتەبەگە يە بولدى.
ەلباسىمىز نۇرسۇلتان نازارباەۆ: «بوستاندىق پەن ءتاۋەلسىزدىكتى جەڭىپ الۋ جەتكىلىكسىز, ونى تاباندى تۇردە قورعاپ, نىعايتىپ, ۇرپاقتارعا قالدىرۋ قاجەت» دەپ اتاپ وتكەندەي, قازاقستاننىڭ كەلەشەكتە دامىعان, وركەنيەتتى ەل بولارىنا كامىل سەنەمىز.
«رۋحى كۇشتى ەل – الىنبايتىن قامال» دەيدى حالىق ناقىلى. بۇل ءۇشىن ءاربىر ۇرپاق ءوز ەلىن, ءوز جەرىن, ونىڭ ادامدارىن جان جۇرەگىمەن ءسۇيۋى ءتيىس.
قازاق دالاسىنان كۇمبىرلەگەن كۇي, اسەم ساز, قاسيەتتى قازاق حالقىنىڭ ۇلتتىق اسپابى – دومبىرا ءۇنى ەستىلەدى. مىڭ بۇرالعان بيىنە كوزىڭ تويمايدى. اندەرىنىڭ قۇدىرەتتىلىگىن تىلمەن جەتكىزە المايسىڭ.
ەلىم مەنىڭ… حالقىمنىڭ كەشەگى تاريحى قارا تۇنەك, بۇگىنگىسى جارقىن, بولاشاعى ودان دا جارقىن بولا بەرگەي!
اقساۋلە بايعازى,
ل.گۋميلەۆ اتىنداعى
ەۋرازيا ۇلتتىق
ۋنيۆەرسيتەتىنىڭ ستۋدەنتى
