تۇرماعانبەت كەنجەباەۆ
كوكتەم تاڭى, كوكجيەك مۇنارتادى,
قول بۇلعايدى الىستا ۇلار تاۋى!..
التىن شاشى توگىلىپ يىعىنا
اسقار شىڭعا يەگىن كۇن ارتادى.
كوكتەم تاڭى…
تەربەتىپ تاۋ سامالى,
ەمىرەنىپ انا – جەر بۋسانادى!..
كۇمىس كۇيگە تولتىرىپ ساي-سالانى
جىرشى بۇلاق سىڭعىرلاپ ءان سالادى.
كوكتەم تاڭى…
تىرشىلىك تامىرى – نۇر,
تالپىنادى اشپاق بوپ قاۋىزىن گۇل…
جىلۋىمەن ءجىبىتىپ جەر جۇرەگىن
قىزۋىمەن وياتقان ناۋرىز – بۇل!..
كوكتەم تاڭى…
تابيعات عاجاپ قانداي!..
دالاعا شىق, ساۋلەشىم, قاراپ قالماي…
قاز-قاز باسقان قاراشى مىنا ومىرگە
ءبىر قۇدىرەت قايتادان جاراتقانداي!..
كوكتەم كەلدى, قۇت كەلدى, ءومىر كەلدى,
باقىت كەلدى, باق كەلدى, سەزىم كەلدى!..
ارناسىنان اسارداي الاس ۇرار –
اققۋ قۇسى ورالعان كوڭىل كولى!..
كوكتەم كەلدى, جىل كەلدى بەرەكەلى,
قىزىل گۇلمەن كومكەرىپ كەڭ ولكەنى.
قۇتتى بولسىن, حالايىق, جاڭا جىلىڭ,
قارسى الايىق ناۋرىز – مەرەكەنى!..
اسەت امانجولوۆ
ەستە قالار بۇل كوكتەم نەسىمەنەن,
بار مۇڭىمدى كەلەدى كەشىپ ولەڭ!
سول جاعىندا كەۋدەمنىڭ ءبىر ۋىس ەت,
تۋلايدى كەپ ءۇمىت قىپ نەسىبەدەن.
جالعىزسىراپ جابىقسا جەتىم جەلىك,
جۇدەتەدى اۋىر وي ەتىمدى ەمىپ.
كۇدىك, ءۇمىت سانامدا تەڭەلىپتى,
كوكتەمدەگى كۇن مەن ءتۇن سەكىلدەنىپ.
سەزىم سىيلاپ توبەمدە كۇن كۇلەدى,
وسى كوكتەم وزگەرتەر مۇمكىن مەنى.
بوي تازارتار جاڭبىردىڭ جاۋارى انىق,
كوڭىل بۇلتى كەۋدەمدە كۇركىرەدى.
تاڭعاجايىپ ءتاتتى ءومىر باستالاردا,
كەز قىلماسىن تاعدىرىم تاس قامالعا.
قويماسا ەكەن بۇل كوكتەم مەن ۇناتقان,
ارۋلاردى عاشىق قىپ باسقا جانعا.
بىلەگىنە تاعاتىن بىلەزىك ەن,
باقىت تابار جان بار ما ءبىر وزىنەن.
تولعان ايداي تابىنتار تالاي ارۋ,
توڭى ءجىبىپ, مۇز قاتقان مىنەزىنەن.
تاعى كونبەي ىرقىما قىڭىر ۇل – مۇڭ,
تەڭسەلتتى كەپ تىرەگىن تۇعىرىمنىڭ.
كەلەر, كەتەر كوكتەمى جىلدارىمنىڭ,
قالاي وتەر كوكتەمى عۇمىرىمنىڭ…
ەركەعالي بەيسەنوۆ
ۇلى كۇندە تاۋىپ مەزگىل ءبىر رەتىن,
اتقارعانداي قاسيەتتى مىندەتىن.
جاراتىلىس نۇرىن ءبولىپ جاراتقان,
جىلىنا ءبىر تەڭەلگەن ءسات كۇن مەن ءتۇن.
جان بايىتىپ جۇرتتىڭ جىلى لەبىزى,
ىزگى جولدا سايراپ جاتتى ەل ءىزى.
ورىندادىق ناقىشتارىن ناۋرىزدىڭ,
سالت-داستۇرگە باي ۇلتپىز عوي, نەگىزى.
اققا ءتيىپ اعايىننىڭ اۋىزى,
ارتتى ءبىر كۇن ناۋرىز كوجە ماڭىزى…
بويىنداعى ءنارىن بەرگەن اياماي,
تابيعاتتىڭ ادامعا جوق قارىزى!
اسىل جاندار قىسقى سۇردەن اس قامدار,
بەل الادى بەرەكەلى باستاۋلار.
جاقسىلىقتار جيىنتىعى ءاز-ناۋرىز,
جاماندىقتى وتكەن جىلعا تاستاڭدار!
كۇن-ەرنىمەن اسپان جەردى سۇيەدى,
كەمسەڭدەيدى بۇلت-ساقالدى يەگى…
جاندى-جانسىز قۇبىلىستى قامتىعان,
مەرەكەلىك ۇعىم – تۇگەل كيەلى!
جۇلدىز تويبەك
اق قارىن سىرىپ اقپاننىڭ,
سىلدىرلاپ بۇلاق اققان كۇن.
كۇن مەنەن ءتۇن تەڭەسىپ,
تابيعات تۇلەپ جاتقان كۇن.
اينەكتەن ۇيگە ءۇت كىرىپ,
جەتتىڭ بە, كوكتەم كۇتتىرىپ.
مۇسىلمان قاۋىم قارسى الدى,
ءاز-ناۋرىزىن تىك تۇرىپ.
جىرادان سىلدىر سۋ اعىپ,
قۇستاردان شىقتى شۋ انىق.
كوكتەمگە امان جەتكەنگە,
قارتىڭ دا تۇر قۋانىپ.
ەلدىڭ جەتىپ اۋزى اققا,
مال ۇزادى تاۋ جاققا.
بالالار دا باس قويدى,
ناۋرىز كوجە, باۋىرساققا.
حوش ايتىسىپ, قار – قىزىڭ,
جەتتى جايناپ ناۋرىزىم.
حالقىمىزعا قۇت كەلىپ,
ارتا بەرسىن ءدام-تۇزىڭ!
باستاۋى بوپ ۇلى ءىستىڭ,
الاشقا جەتتى ۇلىس كۇن.
جارشىسى ءوزىڭ جاھاندا,
تاتۋلىق پەن ىرىستىڭ.
دينارا مالىك
كوكتەم كەپ كوك مايساسىن توسەگەن بە,
گۇلدەر ولەڭ وقىپ تۇر كوشەلەردە!
جيىرما ءتورت جىل جۇرەگىم
جايقالعالى,
قانشا كوكتەم قالدى ەكەن پەشەنەمدە؟!
كوكتەم كەپ كوگەرتكەن بە اينالانى,
قىز-عۇمىر قىر باسىندا ويلانادى.
كوبەلەك-كوڭىل قۇرعىر الىپ-ۇشىپ,
كوكتەمنىڭ بۇرىمىنا بايلانادى.
گۇل-الەم شىمىلدىعىن اشقانى ما,
كوركەمدىك, قونىپ الدى اسپانىما.
ءتۇننىڭ عانا ءيسى شىعۋشى ەدى-اۋ,
كۇننىڭ ءيسى ءسىڭىپتى شاشتارىما!
شىنىمەن, قانات ءبىتىپ ۇشقانىم با؟
عاشىق بوپ قالسام قايتەم,
قاس-قاعىمدا؟
ءار ساۋلەسىن كەۋدەمە قۇيىپ تۇرمىن,
ايىرباستاپ الا الماي باسقا مۇڭعا.
كوكتەم كەپ كوك مايساسىن توسەگەن بە,
گۇلدەر ولەڭ وقىپ تۇر كوشەلەردە.
الىبەك شەگەباي
كوكتەم كەلدى,
كوكتەممەنەن جىر كەلدى
«بولامىن» دەپ وزىڭمەنەن بىرگە ەندى.
تاڭ اتقانشا تاعدىر جايلى سىرلاسىپ
ەسكە الىستىق وتكەن-كەتكەن كۇندەردى.
تالاي-تالاي ءتۇن ازابىن شەككەنبىز,
مۇراتقا دا بىرگە ءجۇرىپ جەتكەنبىز.
«كۇيبەڭ تىرلىك» ورتامىزعا وت سالىپ,
قايبىر جىلى ەكى جاققا كەتكەنبىز.
تۇتقىنىنا اينالدىرىپ تۇنەك – مۇڭ,
ءوزىمدى دە, سەزىمدى دە جۇدەتتىم.
اندا-ساندا كەلىپ-كەتىپ تۇراتىن,
اماندىعىن ءبىلۋ ءۇشىن جۇرەكتىڭ.
ولەڭ كەلىپ,
ءومىرىم دە وزگەردى,
كورمەي قالعان كوڭىلىمە كوز بەردى.
«ەندى تاستاپ كەتپەشى» دەپ ءوتىندىم,
«كەتپەيمىن» دەپ ول دا ماعان ءسوز بەردى.
جۇرمەيتۇعىن تۋىسقاندىق, تانىستىق,
ءومىر عوي بۇل – ءارى سالقىن, ءارى ىستىق.
كوڭىلىمنىڭ كەتكەن ەدى كۇزىندە
ەندى, مىنە, كوكتەم بولىپ تابىستىق.
ولەڭ كەلىپ,
قۇشاعىمدى اشتىردى,
باقىتىمنىڭ باسپالداعىن باستىردى.
جۇرەگىمە قوناقتاعان اق قۇسىم –
ساعىنىشتىڭ جانارىندا جاس تۇردى!
