قوزعالدى قاۋىم جازيرا دالانى تاستاپ,
جازيرا دالا جاسىدى جامالى اسقاق.
شىرىلداپ كوكتە تيتتەي قۇس قاناتى تالىپ,
قارالى جۇرتتى بارادى تاشكەنگە باستاپ.
سول قۇستى باسقا ەل كوردى مە, كورمەدى بىلەم
ۇعىمعا سىيماس ءومىردىڭ ورنەگىن ورگەن.
ابىلاي قالدى كەلەنى قايىرىپ جالعىز,
تۇسىنە ەنىپ تاعدىردىڭ كەرمەگى كىلەڭ.
شاناقتا بوزداپ قوزعايدى كونە كۇي نەنى,
جۇرگەندە كەشە ەسىكتە, ەلەمەي ەلى.
قۇلدىق پەن جاۋدان قۇتقارىپ باۋىرىنا باسىپ,
ۇشپاققا وسى جەتكىزگەن تولە بي ەدى.
سۋدان دا سۇيىق بي ءسوزى نازى جوق بولسا,
كىرەدى شىراي ايدىنعا قازى كەپ قونسا.
«تولە بي ولگەن كۇن ەمەس, بۇگىنگى كۇنىڭ,
ادىلەت ولگەن كۇن» دەپتى قازىبەك سوندا.
اسپانعا وقىپ جىرىمدى جالعانعا نازا,
قوبىزداي سارناپ جۇرەككە تولعاندا ازا.
قارلىعاش باستاپ بارىپتى تاشكەنگە ەلدى,
تولە بي بابام دەم ءبىتىپ بولعاندا قازا.
سول قۇستى باسقا ەل كوردى مە, كورمەدى بىلەم,
ۇعىمعا سىيماس ءومىردىڭ ورنەگىن ورگەن.
اينالىپ كەتتى تولە بي قارلىعاش قۇسقا,
تورەلىگىمەن الاشتى تەربەگەن تەرەڭ.
جانىڭدى سەنىڭ جارالى سەزەمىن, ەلىم,
زاماننىڭ مىناۋ تارىلعان كەزەڭىن كوردىڭ.
باسىنا ەركىن بارا الماي بابامنىڭ بۇگىن,
ورتەنىپ ءىشىم, وكسيدى وزەگىم مەنىڭ.
ءسوزىمدى مەنىڭ نەعىلسىن توباسى تومەن,
تاريحىن جازعان تۇركىلەر وباسىمەنەن.
ولسە دە ءبىزدىڭ بابالار بولاشاق ءۇشىن
بەلگىلەپ كەتكەن مەكەنىن مولاسىمەنەن.
اقىن ەك اساۋ و باستان تەڭەۋى وكتەم,
اقيقات جىلاپ تۇر انە كەنەۋى كەتكەن.
قارلىعاش قۇستان سۇراساڭ ايتادى ءبارىن…
قازاقتىڭ جەرى, داريعا-اي, كەڭ ەدى نەتكەن!
مارالتاي رايىمبەكۇلى
