ءبىزدىڭ ءبىر تومپاق سارى قىزىمىز بار. ۇلتى قازاق دەمەسەڭ, ورىستىڭ ماترۇشكە ويىنشىعىنان اۋمايدى. ءوزى تەنتەك. جالعاندى جالپاعىنان باسۋعا جانى قۇمار. ول بىردەڭەنى بۇلدىرمەسە, كادىمگىدەي ۋايىمدايتىن بولدىق. «اقىرزامان جاقىنداپ قالدى ما؟..» دەپ. انەۋگۇنى الەك-شالەگى شىعىپ, شەتتەگى شىركەۋلەردىڭ بىرىنەن قۋىلعاندا, «ە, باسە…» دەستىك. ءبىز تانيتىن سارى قىز سونداي بولسا كەرەك. شىركەۋدەگىلەر وعان: «سەن حريستيان ەمەسسىڭ, سوندىقتان مۇندا كىرۋىڭە بولمايدى. شىق!» دەگەن عوي. تۋرا وسىلاي ايتقان! بەت-الپەتى وزدەرىنە كەلىڭكىرەپ تۇرسا دا, قۇلشىلىعىن قۇپتاماپتى. بىراق, «مەن قالاي شوقىنۋ كەرەكتىگىن بىلەتىنىمدى, ءتىپتى, يەرۋساليمدى ءتاۋاپ ەتكەنىمدى جانە حريستيانداردىڭ ەڭ كيەلى ورىندارىندا بولعانىمدى ايتتىم» دەيدى ءبىزدىڭ تەنتەك. شوقىنعىشىن قاراي گور! ءوز اۋزىمەن ايتپاعاندا, مەن پاقىر وندايعا سەنە قويماۋشى ەدىم. قاۋعا ساقال, شولاق بالاقتى كورشىمنىڭ ءوزى ونىسىن ەستىگەندە, «ءسۇف! ءسۇف!» دەپ جان-جاعىنا ۇشكىرىپ الەكتەندى. ونىڭ دا قازىر تاڭ قالۋعا بولمايتىنداي ارەكەت جاساپ وتىرعانىنا يلانا سالدىم.
ەگەر ءبىزدىڭ يمانى كامىل ەلدە بىرەۋ كىسى شوشىرلىق شوۋ جاساپ جاتسا, ەرسى قىلىعىمەن ەرىكسىز كۇلدىرە بەرسە, جەكە باسىنىڭ شوقىنعانىن, شومىلعانىن, شولجىڭداعانىن كوپكە جاريا ەتپەي تۇرا الماسا… ول دەگەنىڭ – باقىتسىزدىق قوي!
ەركەعالي بەيسەنوۆ
